روشها و تکنیک های حفظ راههای هوایی

حفظ حیات مستلزم بازنگهداشتن راه هوایی و هدف از آن اطمینان از تهویه کافی بیمار است. روش انتخاب شده برای حفظ راههای هوا، بستگی به ابزار ، مهارت و خصوصیات انسداد راه هوا دارد. ساده ترین آن یک راه هوایی دهانی - حلقی (oropharyngeal) است که از عقب افتادن زبان و انسداد راه هوا جلوگیری می کند و زمانی استفاده می شود که بیماران دچار کاهش سطح هوشیاری و کاهش توان عضلات راههای هوایی فوقانی باشد. راه هوایی بینی - حلقی (nasopharyngeal) بهتر از اوروفارنژیال تحمل می شود و باعث حفظ حیات در بیمارانی است که دچار انقباض تریسموس یا جراحتهای فک باشند. این دو راه هوایی محدودیتهایی ایجاد می کند و وقتی استفاده از آنها مناسب و کافی نیست استفاده از ماسک لارنژیال توصیه می شود. ماسک لارنژیال بهترین راه برای بیماری است که نیاز به تهویه دستی دارد، آمبوبگ مستقیماً به آن وصل شده باعث تهویه مؤثر و اکسژناسیون می شود راه مناسبی برای حفظ راه هوا و آسپیراسیون راههای هوایی است، گذاشتن آن آسان و کسب مهارت و حفظ آن ساده می باشد و بعنوان اولین قدم در کنترل راه هوایی در جریان احیاء توصیه می شود